Yastayım...

yastayım...

bugünün yasını yarına bırakmamak gerekiyormuş, ben hep bıraktım. Yas tuttuğumu ya da nasıl yas tutulacağını bilmiyorum.

Ölüme giden süreçte,sonrasında çeşitli antidepresanlar ve uyku ilaçları alınır,yaşamak denilen "akış"ta bir çeşit kaybolmak için.

Sonra hayat der ki -hayır anlamadın-

bir kere daha ölüme giden süreç ve sonrasını önüne getirir. Akıllanmadığın veya bir türlü anlamadığın ama aslında sadece "alıştığın" için yine antidepresanlar ve uyku ilaçları en yakının olur.

Kendini güvene aldığın sanrısı ile yine yeniden "akışa" bırakırsın kendini. Hayatta kalmak adına dersin kendine. Koca bir yalan söylemiş olduğunu içten içe bilsen de. Evet hayatta kalıyorsun ama o kalan sen değilsin. Senden geride artık ne kaldıysadır o kalan.

O yüzden bugün hatta bu hafta geçmiş, gelecek tüm yaslarımı tutmam gerek. Hayat yine benim önüme ölüme giden bir süreç getirdi. Sonrasına hazır olmak istiyorum.

Şöyle hakkını vere vere yaşayacağım bu sefer yasımı... hatta 43 yıldır fırsatım olmadığı, hayır aslında korktuğum ve kaçtığım için yaşayamadığım

annemin,

babamın,

anneannemin,

dedemin,

abimin,

büyük teyzemin,

küçük dedemin yasın yaşayacağım ve

şu an ölüme giden anne yarım teyzemi uğurlamaya hazır olacağım.

Antidepresanlarım,uyku ilaçlarım ve ben bu sefer hakkını vereceğiz.

Kısa bir ara, görüşmek üzere..

Burcu